"Puisi Jawi"

Jalma Mara, Jalma Mati

“Jagat iki ana, ana kang jaga!”

aku isih eling marang kandhamu, tatkalane lemah dadi kawah

ing antarane porong-tanggulangin

banjur krasa ana kang gosong ing batin

batin panguripku, ngegirisi marang daya lantipku

kaya gosonge areng klapa kang wus ilang wawa

kaya jasad kang limpad kelangan nyawa...

awakmu banjur nyuwun, nyadong

marang langit: kaya nyadonge godong

kang wus kawus saka udan lan panas

“duh, kakang kawah, duh adi ari-ari, getih, puser

punjer awakku....”

kabeh krasa bali marang jati, kang kababar ing diri

kaya dununge: pati urip bandan segara lungguh

duh, sampyuh ati lan pikiranku

ing telenge rasa,

aku banjur ndodog anane uni, kang bisa dadi basa

kang netepi janji marang margi kang wus dadi

crita kang kaserat ing lontar-lontar kuno

“ana suluh kang kasebut nuh, kang wus nabuh warta

ing kitab-kitab tuwa

: bandang iku ora mung amerga udan

nanging uga saka kanyatan

kang dadi lelabuhan, jerone pager lan punjer”

“ana uga crita kang wus dadi dawa

saka lambe-lambe tuwa

kang sinebut baru klinting, rawa pening

nggon dununge ngening

kang dadi pepepiling

marang desa-desa ing kiwo-tengene Siring”

Wus dadi nujum, kandhamu, ana wektu kang bakal bali

marang latu, senajanta watu tetep kasebut watu

Wus dadi jangka, kandamu, ana cuwilan wektu kang bakal bali

marang saiki,

senajanta nganggo cara kang wus kaanggep ora ana

nganggo basa kang wus kaanggep mati

ing bumi

: jalma mara, jalma mati!

Sidoarjo, 2007